Een beetje gespannen rijden we richting het vliegveld in Malaga. Welke chaos treffen we aan en zal het vliegtuig echt vliegen? Er staan lange rijen voor de incheckbalie (wij hebben met priority geboekt en mogen onze koffertjes meenemen). De rij voor de beveiliging is iets minder lang. Op de grond is tape geplakt en een medewerker roept steeds dat we één meter afstand moeten bewaren. Ik word er een beetje lacherig van, zo meteen zitten we met zijn allen 3 uur opgepropt in een vliegtuig. De sfeer lijkt een beetje grimmig. Je ziet dat mensen bang zijn.
We komen goed door de beveiliging en ons vliegtuig vertrekt volgens de geplande dienstregeling richting Eindhoven. Ik ben opgelucht als het vliegtuig in beweging komt. In mijn achterhoofd zat toch steeds de gedachte dat het vliegtuig misschien niet zou mogen vliegen. Zelden ben ik zo blij geweest om weer voet op eigen bodem te zetten. Een kopje koffie drinken ter afscheid in de aankomsthal zit er niet in: alles is dicht. De hal is uitgestorven op een paar toeristen met mondkapjes na, die wachten op hun terugvlucht. Een gekke gewaarwording op een normaal gesproken zo’n drukke plek.
Afgelopen weekend verloopt door de totale lockdown in Spanje heel anders dan verwacht. Geen Caminito del Rey (wandeling door een kloof in de buurt van Malaga), geen fietstocht, geen etentjes in een tapasbar met mijn jongste dochter. Voor haar een enorme teleurstelling, want het weekend is deels bedoeld als examenreisje (alsnog voor het behalen van haar diploma).
Na een paar keer slikken kunnen we vrij snel omschakelen naar de positieve bijkomstigheden (ieder nadeel heb zijn voordeel)
– We kunnen bij mijn zusje in Fuengirola logeren
– Heel veel quality-tijd samen (kaarten, bijpraten)
– Verplichte rust en lekker lezen
– Genieten van de zon op het dakterras
Ik merk wel dat ik veel met het corona-virus en thuis bezig ben. Veel meer schermtijd dan normaal op mijn mobiel. Steeds kijken of er nog nieuws is. Als duidelijk wordt dat de scholen in Nederland ook gaan sluiten en de wijkcentra in Houten dicht gaan moet ik ook gaan nadenken over mijn praktijk, hoe ga ik mijn rouwbegeleiding de komende weken vormgeven? Dit laatste houd me wel bezig. Ik ben blij dat ik mijn vaste baan van twee dagen bij het expertisecentrum heb. Dit biedt voorlopig in ieder geval zekerheid en maakt dat ik niet meteen in de stress schiet vanwege geen inkomsten. Als ik er wat langer over nadenk, bedenk ik dat het juist voor mijn cliënten, kinderen en jongeren in rouw, heel heftig is als de scholen sluiten en ze thuis moeten blijven. De afleiding van hun verlies en verdriet is er dan niet meer. Niet meer naar school, afspreken met vrienden/vriendinnen, sporten, clubjes. Dus voor hun is de rouwbegeleiding in deze situatie extra belangrijk. Ik besluit dat ik me ga verdiepen in wandelcoaching en dat ga aanbieden aan mij cliënten, dat kan buiten! Daar heb ik geen wijkcentrum voor nodig. Ik leg mijn plan voor aan mijn echtgenoot (via de telefoon) en die vindt het meteen een goed idee.
Nu ik het plan gemaakt heb, besluit ik het de komende dagen los te laten. Ik kan hier in Fuengirola toch niet veel doen. Ik app mijn cliënt waar ik dinsdagavond een afspraak mee heb, dat het deze week niet doorgaat (ik moet namelijk eerst nog maar eens zien dat ik op tijd thuiskom).
De zondag en maandag breng ik samen met mijn dochter (en oudste zus en nichtje) door in het huisje van mijn jongste zusje. Ik zie het als quality-tijd samen, dat hebben we niet zo vaak op deze manier. We kaarten, maken plezier en lachen veel. Ik geniet van de zon op het terras en van het lezen van een goed boek. Verplichte rust… Ik wandel nog wel langs de boulevard naar de supermarkt voor brood (dat is nog toegestaan). De strandopgangen zijn afgezet, er hangen rode vlaggen in de mast, er is geen sterveling op straat. Het is een luguber sfeertje in deze normaal gesproken zo populaire badplaats. Heel bizar.
Uiteindelijk vliegen we dus op dinsdagochtend volgens planning terug. Blij om weer thuis te zijn. Ik merk dat ik onbewust toch veel meer gespannen was dan ik dacht en ik ben doodop. Toch ga ik in de actie-stand. Ik ga mijn plan voor wandelbegeleiding van mijn cliënten uitwerken. Als ik ze een bericht stuur zijn ze stuk voor stuk blij dat de begeleiding doorgaat en maken ze er dankbaar gebruik van.
Het corona-virus biedt nieuwe kansen en mogelijkheden. Zolang we in Nederland nog geen complete lockdown hebben ga ik op deze manier door. Wandelbegeleiding, zonder fysiek contact en met gepaste afstand. En mocht de situatie veranderen, bedenk ik wel weer iets nieuws.