Ik zit naast je bed en luister naar de vredige pianoklanken die door de kamer zweven. Jij ligt in bed, je ademt diep in en uit. Je lijkt te slapen, af en toe kreun je een beetje.
Plotseling gaan je ogen open en zeg je dat je het erg vindt dat je niet meer alleen durft te zijn. Ik raak je arm aan, je kijkt even naar mij en doet je ogen weer dicht.
“Ik kom daar nooit meer terug, dat is moeilijk! Ik heb 2 traantjes gelaten, meer mocht niet van mezelf.” Mevrouw heeft ook nu vochtige ogen terwijl ze tegen me praat, maar ze knippert haar tranen weg. “Anders kan ik niet meer stoppen met huilen en het is beter zo”.
Ik ben even stil en leg mijn hand op de schouders van mevrouw. Ik loop vandaag mijn tweede dienst in de hospice in Nieuwegein en maak een praatje met een mevrouw van 96 op kamer 2. Ze is vanochtend opgenomen, omdat het haar thuis niet meer lukt om voor zichzelf te zorgen. Ze heeft blaaskanker en niet lang meer te leven.