“Ik kom daar nooit meer terug, dat is moeilijk! Ik heb 2 traantjes gelaten, meer mocht niet van mezelf.” Mevrouw heeft ook nu vochtige ogen terwijl ze tegen me praat, maar ze knippert haar tranen weg. “Anders kan ik niet meer stoppen met huilen en het is beter zo”.
Ik ben even stil en leg mijn hand op de schouders van mevrouw. Ik loop vandaag mijn tweede dienst in de hospice in Nieuwegein en maak een praatje met een mevrouw van 96 op kamer 2. Ze is vanochtend opgenomen, omdat het haar thuis niet meer lukt om voor zichzelf te zorgen. Ze heeft blaaskanker en niet lang meer te leven.
Een paar maanden geleden heb ik me opgegeven als vrijwilliger bij de palliatieve terminale thuiszorg. Dit staat al lang op mijn lijstje, met het idee dat ik dit ga doen als ik later met pensioen ben. Mijn moeder heeft dit werk tien jaar gedaan in Limburg. Mooie en indrukwekkende verhalen vertelt ze hierover. Het gaf haar veel voldoening en met pijn in haar hart nam ze afscheid toen het fysiek te zwaar voor haar werd. Door haar verhalen werd het me duidelijk hoeveel je kunt betekenen voor zieken en hun nabestaanden in de laatste fase van het leven. En hoe belangrijk het is dat er mensen zijn die dit werk doen. Een facebook bericht van Proxima triggert me en ik besluit om naar een informatiebijeenkomst te gaan. Ik ben enthousiast en mijn pensioen is opeens toch wel erg ver weg. Ik meld me aan voor een intakegesprek voor de palliatieve thuiszorg. Het gesprek vindt plaats in het hospice in Nieuwegein. Ik krijg er een rondleiding en word meteen geraakt door de sfeer van gezelligheid en warmte die er hangt. Helemaal niet triest en verdrietig zoals ik min of meer verwacht had bij een hospice. Ik besluit de inwerkperiode in de hospice te doorlopen. Tijdens het inwerken word ik gekoppeld aan een ervaren vrijwilliger, die mij op sleeptouw neemt en alles laat zien. In de diensten die volgen ga ik steeds meer dingen zelfstandig doen, zoals het helpen bij de verzorging. Ik heb geen zorgachtergrond, dus dat is helemaal nieuw voor mij. Gelukkig zijn de ervaren vrijwilligers en verpleegkundigen vriendelijk, behulpzaam en geduldig 😉 en leer ik snel!
Ondanks het feit dat de gasten er zijn omdat ze gaan sterven, is de sfeer in de hospice over het algemeen licht en gezellig. De vrijwilligers hebben het goed samen. De gasten zijn dankbaar voor de hulp die geboden wordt en blij met een gezellig praatje. Het geeft een mij een warm en voldaan gevoel op deze manier iets te kunnen betekenen voor een medemens. Omzien naar een ander in zijn of haar laatste levensfase maakt mij dankbaar en blij. Ik kom na iedere dienst thuis met een glimlach in mijn hart.