“The best view comes after the hardest climb!”

Afgelopen vakantie ging ik op een roadtrip door West-Amerika, een onvergetelijke reis. Een van de hoogtepunten (letterlijk en figuurlijk) was Zion National park. Hier maakte ik een prachtige, maar zeer pittige en steile wandeling. Dat vroeg veel van mijn doorzettingsvermogen, vooral omdat ik niet heel erg dol ben op grote hoogten en diepe afgronden. Maar ik zette door en boven aan de top was ik blij dat ik niet had opgegeven. Wat een fantastisch uitzicht.

“The best view comes after the hardest climb!”

Het deed me denken aan de tijd dat het niet zo goed met me ging op werkgebied, nu bijna twee jaar geleden. Ik zat toen in een behoorlijke dip, zodanig dat ik gestopt ben als leerkracht voor de groep. Ik ben gaan wandelen om te herstellen en over de toekomst na te denken. Tijdens die zware tocht is mijn praktijk geboren. Daar ben ik heel dankbaar voor en geniet ik nu met volle teugen van. Vaak moet je door een diep dal, voordat je uiteindelijk aan de top komt en (weer) kunt genieten van het mooie uitzicht. Dat is in een heleboel situaties zo. Ook bij (echt)scheiding is dit het geval. Als je er middenin zit, zie je alleen maar de pijn en het verdriet, de boosheid, de nare gevolgen. Maar als je uit dat dal klimt is er weer licht aan het einde van de tunnel en kun je weer genieten van de kleine dingen. Misschien op een andere manier dan voorheen, maar dat hoeft niet minder mooi te zijn.