Luisteren
Je denkt misschien
dat je wat moet zeggen
Je denkt misschien
dat je me moet opvrolijken
Je wilt me misschien weer
zien lachen
en genieten
Je denkt misschien
dat je me moet troosten
rouw en verlies
Een dierbare in rouw bijstaan
“Mensen vragen me of het alweer beter met me gaat. Nou nee, wat denk je zelf? Het gaat alleen maar slechter met me. Met drie jonge kinderen kom ik er ook helemaal niet aan toe om stil te staan bij wat er allemaal gebeurd is de afgelopen maanden. Ik moet door, voor hen”.
Afscheid in stukjes…
Steeds vaker vertel je hetzelfde verhaal en stel je dezelfde vraag
waarvan je het antwoord meteen weer vergeet
Je geheugen laat je in de steek
Je begrijpt de wereld om je heen niet meer zo goed
en bent af en toe verward
Je wordt boos op je geliefden
die het dichtst bij je staan
Je luistert niet meer (echt) naar anderen
Het leven wordt steeds zwaarder voor je
In kleine stukjes neem ik afscheid van jou…
Tsunami van gevoelens
“Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om dat wat je vreugde schonk”.
– Kahlil Gibran –
Je zegt dat je het allemaal even niet meer ziet zitten. Je hebt het gevoel dat je gek wordt. Je gevoelens buitelen over elkaar heen als een tsunami. Verdriet en boosheid strijden om de macht en je vraagt je af of het ooit nog goed komt. Tranen rollen over je wangen en je snikt.
Afscheid nemen tijdens corona? Hoe dan?
Vorige week kreeg mijn echtgenoot het bericht dat de vader van een goede vriend is overleden. De vriendschap bestaat al ruim 35 jaar en we kende de vader ook persoonlijk. Normaal gesproken zouden we zeker naar de uitvaart zijn gegaan, maar door het coronavirus vond de uitvaart in (zeer) besloten kring plaats. Om ons te verbinden met onze vrienden en de familie, staken we op het tijdstip van de uitvaart thuis een kaars aan. Zo waren we in gedachten bij hen en stonden we stil bij het verlies.
Ik besta wel, maar ik leef niet meer….
Afgelopen woensdag krijg ik een appje van een cliënt die ik begeleid na het overlijden van haar partner: “Wil je mij zo snel mogelijk bellen, het gaat niet goed met mij!” Ik zie dat ik ook een gemiste oproep van haar heb. Ik heb haar twee weken geleden voor het laatst gezien. Ik bel haar meteen op. Ze is totaal over haar toeren, in tranen en ziet het allemaal niet meer zitten.
Corona-perikelen
Een beetje gespannen rijden we richting het vliegveld in Malaga. Welke chaos treffen we aan en zal het vliegtuig echt vliegen? Er staan lange rijen voor de incheckbalie (wij hebben met priority geboekt en mogen onze koffertjes meenemen). De rij voor de beveiliging is iets minder lang. Op de grond is tape geplakt en een medewerker roept steeds dat we één meter afstand moeten bewaren. Ik word er een beetje lacherig van, zo meteen zitten we met zijn allen 3 uur opgepropt in een vliegtuig.
Vredige pianoklanken…
Ik zit naast je bed en luister naar de vredige pianoklanken die door de kamer zweven. Jij ligt in bed, je ademt diep in en uit. Je lijkt te slapen, af en toe kreun je een beetje.
Plotseling gaan je ogen open en zeg je dat je het erg vindt dat je niet meer alleen durft te zijn. Ik raak je arm aan, je kijkt even naar mij en doet je ogen weer dicht.
Artikel in de rouwbijlage van het Houtens Nieuwsblad
Praktijk de Pleisterplek
Laagdrempelige begeleiding bij rouw en verlies voor kinderen, jongeren en volwassenen
Bij Praktijk de Pleisterplek kunnen kinderen, jongeren en volwassenen terecht voor individuele begeleiding bij rouw en verlies. Rouwbegeleider en KIES-coach Esther Verwimp noemt haar praktijk “de Pleisterplek”. Een pleisterplek is een plek om tot rust te komen, zich te laten verzorgen om vervolgens met vernieuwde energie verder op pad te gaan. Esther wil cliënten zo’n plek bieden.
Waterval van woorden
“Het is nu 4 maanden geleden. Ik begin zijn stem te vergeten, dat is echt heel erg. Ik ben nog steeds kapot van zijn dood en iedereen gaat gewoon door met leven”.
Dit is de uitspraak van jou, puber van 16 jaar. Je vader sterft na een kort ziekbed. Hij was je alles.
Ik begeleid jou nu een paar maanden. De eerste weken ben je een waterval van woorden en zinnen, je blijft maar praten en praten. Je struikelt over je eigen woorden. Ik stel je af en toe een verhelderende vraag, maar hoef niet veel te zeggen. “Ik ben zo blij dat u gewoon naar mij luistert en dat ik hier gewoon kan praten. Thuis kan ik met niemand praten, niemand hoeft te weten hoe ik me voel”.