Luisteren
Je denkt misschien
dat je wat moet zeggen
Je denkt misschien
dat je me moet opvrolijken
Je wilt me misschien weer
zien lachen
en genieten
Je denkt misschien
dat je me moet troosten
Je loopt naar de kerstboom en haalt er een kerstengeltje uit. “Die is voor jou, hang die maar in jouw boom, dan kan je aan mij denken met kerst” zeg je met een glimlach. Ik bedank je met een brok in mijn keel en leg het engeltje voorzichtig bij mijn autosleutels. Als ik aan het einde van de middag weer wegga, leg ik mijn sleutels en het engeltje even op een kastje om mijn jas aan te doen. Jij komt aanlopen, ziet het engeltje liggen en mompelt “Oh, wat doet die hier? Die hoort in de boom te hangen” en je hangt het engeltje weer in de boom. Als je een dierbare hebt met dementie, begint het afscheid nemen en het rouwen al lang voordat je de dierbare persoon verliest aan de dood. Je dierbare lijkt steeds minder op de persoon die hij/zij ooit was en je kunt steeds minder contact met hem/haar krijgen. Hierdoor neem je beetje bij beetje afscheid. Een opeenstapeling van verschillende soorten verlies Het proces bij dementie is een opeenstapeling van verschillende soorten verlies. Niet alleen voor jou, maar ook voor je dierbare en voor anderen in de nabije omgeving van de persoon met dementie. Stap … Lees meer
Rouwverwerking bestaat niet ,,Als je praat over rouwverwerking, lijkt het of rouw overgaat, maar het gemis gaat nooit over. Je verweeft het verlies in je leven. In de verschillende levensfases ervaar je het verlies op een andere manier”, vertelt Esther. Als kleuter mis je je moeder op een andere manier dan als puber. Feestdagen en speciale dagen, zoals een verjaardag, diploma-uitreiking, je eerste kind krijgen, zijn momenten waarop het verlies weer pijnlijk aanwezig is. Esther zoekt samen met het kind, de jongere of volwassene naar manieren om het verlies in zijn of haar leven te verweven. Haar aanpak is altijd maatwerk en passend bij de leeftijd en de belevingswereld. Ik ben blij met dit artikel in het Houtens Nieuws. Het geeft goed weer wat ik doe en wie ik ben als rouwbegeleider. Ik ben altijd geraakt door het vertrouwen dat mensen me geven door me toe te laten in een hele kwetsbare periode in hun leven. Ik ben dankbaar dat ik een stukje mee mag lopen op hun pad. Hulp nodig voor je kind of voor jezelf? Neem gerust contact op via het contactformulier of bel 06-24905974 Ik loop graag een stukje mee op je pad!
Afgelopen woensdag krijg ik een appje van een cliënt die ik begeleid na het overlijden van haar partner: “Wil je mij zo snel mogelijk bellen, het gaat niet goed met mij!” Ik zie dat ik ook een gemiste oproep van haar heb. Ik heb haar twee weken geleden voor het laatst gezien. Ik bel haar meteen op. Ze is totaal over haar toeren, in tranen en ziet het allemaal niet meer zitten.
Vanmiddag mag ik een hele bijzondere middag begeleiden in een groep 7/8 op een basisschool.
In verband met een aantal heftige rouw- en verliessituaties achter elkaar in deze groep word ik gevraagd om te komen vertellen over rouw. Hiervoor heb ik het materiaal van GroepsGeluk gecombineerd met een paar rouwmodellen.
“Waarom doe jij dit werk eigenlijk? Vind je het leuk om kinderen te laten huilen?” vraagt mijn cliëntje, nadat hij net driftig een traan heeft weggeveegd. Ik zit aan tafel met Kas van 9. Het is de laatste bijeenkomst vandaag en ik zie de opluchting op zijn gezicht. Kas vind het niet echt leuk om bij mij te komen. Hij “moet” van zijn ouders en juf met mij praten, voor hem hoeft het niet. Iedere week als ik hem ophaal in de klas zie ik zijn gezicht even vertrekken in een grimas, maar iedere keer staat hij daarna meteen op en loopt hij met me mee. Hij begint een geanimeerd gesprek over fortnite of basketbal en stelt mij een heleboel vragen. Een mooie afleidingsmanoevre en ik ga altijd even met hem mee in dit gesprek om het ijs te breken.
Als kinderen te maken krijgen met een ingrijpend verlies in hun leven, moeten ze zich beschermen tegen de gevoelens die een verlies met zich meebrengt. Om te kunnen overleven bouwen sommige kinderen een muur om hun hart, zodat niet alle emoties onbeperkt binnen komen. Zo ook Wouter, een jongen van 10, die een paar jaar geleden zijn broer heeft verloren. Hij heeft een flinke kasteelmuur als vesting rond zijn hart gebouwd. Naast de muur rond zijn hart heeft hij om te kunnen overleven zich aangewend om altijd vrolijk te zijn, grapjes te maken en anderen te helpen.
Afgelopen donderdag was ik in Papendrecht bij een lezing van de Vlaamse Klinisch psycholoog Manu Keirse. Hij wordt gezien als autoriteit in Nederland en België op het gebied van omgaan met rouw en verlies en palliatieve zorg. Het was een zeer inspirerende lezing met als titel: “Verlies en verder”.
Manu Keirse spreekt niet meer over rouw verwerken maar over verlies overleven. Bij verwerken ga je ervan uit, dat het verlies ooit over is. Mensen die een dierbare hebben verloren of ander verlies hebben geleden, weten dat dit niet zo is. Verlies blijft altijd een onderdeel van je leven. Om verlies te overleven moet een rouwende rouwarbeid verrichten. Rouw is een heftige, maar normale reactie op een ingrijpende gebeurtenis in iemands leven. Dit is serieus, hard werken voor lichaam en geest.