Steeds vaker vertel je hetzelfde verhaal en stel je dezelfde vraag
waarvan je het antwoord meteen weer vergeet
Je geheugen laat je in de steek
Je begrijpt de wereld om je heen niet meer zo goed
en bent af en toe verward
Je wordt boos op je geliefden
die het dichtst bij je staan
Je luistert niet meer (echt) naar anderen
Het leven wordt steeds zwaarder voor je
In kleine stukjes neem ik afscheid van jou…
Afgelopen woensdag krijg ik een appje van een cliënt die ik begeleid na het overlijden van haar partner: “Wil je mij zo snel mogelijk bellen, het gaat niet goed met mij!” Ik zie dat ik ook een gemiste oproep van haar heb. Ik heb haar twee weken geleden voor het laatst gezien. Ik bel haar meteen op. Ze is totaal over haar toeren, in tranen en ziet het allemaal niet meer zitten.
Ik zit naast je bed en luister naar de vredige pianoklanken die door de kamer zweven. Jij ligt in bed, je ademt diep in en uit. Je lijkt te slapen, af en toe kreun je een beetje.
Plotseling gaan je ogen open en zeg je dat je het erg vindt dat je niet meer alleen durft te zijn. Ik raak je arm aan, je kijkt even naar mij en doet je ogen weer dicht.
Je bent net gescheiden en de zomervakantie is begonnen. Je hebt vooraf met je ex een vakantieverdeling gemaakt. Afspraken over de deze verdeling en de overdracht zijn gemaakt. De benodigde formulieren zijn vooraf geregeld.
De kinderen waren een week bij jou en nu gaan ze met je ex op vakantie: met het vliegtuig naar Portugal. Je gaat mee naar Schiphol om je blije en opgewonden kinderen uit te zwaaien. Hun eerste vakantie met het vliegtuig….. zonder jou….. Je houdt je groot, je glimlacht, geeft ze een knuffel en wenst ze veel plezier. Je blijft zwaaien totdat ze door de douane zijn en je ze echt niet meer kunt zien. Dan loop je naar de parkeergarage en komt het besef: “Ze zijn vertrokken…. zonder mij.” Hoe ga je die tijd om krijgen?
Als kinderen te maken krijgen met een ingrijpend verlies in hun leven, moeten ze zich beschermen tegen de gevoelens die een verlies met zich meebrengt. Om te kunnen overleven bouwen sommige kinderen een muur om hun hart, zodat niet alle emoties onbeperkt binnen komen. Zo ook Wouter, een jongen van 10, die een paar jaar geleden zijn broer heeft verloren. Hij heeft een flinke kasteelmuur als vesting rond zijn hart gebouwd. Naast de muur rond zijn hart heeft hij om te kunnen overleven zich aangewend om altijd vrolijk te zijn, grapjes te maken en anderen te helpen.
In mijn praktijk de Pleisterplek begeleid ik een jongen van 9 jaar, waarvan twee jaar geleden de oudere broer is overleden. Thuis zijn er af en toe uitbarstingen van verdriet en boosheid en op school zijn er zorgen qua leerontwikkeling. De jongen wordt bij mij aangemeld. Het is een vrolijke en sociale jongen. Hij vertelt over zijn gezin, zijn vrienden en zijn broer. Hij is dol op gamen. Als ik de tweede bijeenkomst dieper op zijn broer in wil gaan voel ik weerstand. Als ik dit benoem begint de jongen te huilen en zegt hij: ” Als ik over hem praat moet ik huilen, ik wil niet huilen. Ik wil alleen maar vrolijk zijn“. Hij wrijft gauw zijn tranen weg.
“Ik kom daar nooit meer terug, dat is moeilijk! Ik heb 2 traantjes gelaten, meer mocht niet van mezelf.” Mevrouw heeft ook nu vochtige ogen terwijl ze tegen me praat, maar ze knippert haar tranen weg. “Anders kan ik niet meer stoppen met huilen en het is beter zo”.
Ik ben even stil en leg mijn hand op de schouders van mevrouw. Ik loop vandaag mijn tweede dienst in de hospice in Nieuwegein en maak een praatje met een mevrouw van 96 op kamer 2. Ze is vanochtend opgenomen, omdat het haar thuis niet meer lukt om voor zichzelf te zorgen. Ze heeft blaaskanker en niet lang meer te leven.
De tijd staat even stil
wanneer het bericht komt
dat je een hersenbloeding hebt gehad
en je leven in gevaar is.
De tijd staat even stil
terwijl we door de nacht rijden
vanuit ons vakantieadres, op weg naar het ziekenhuis
niet wetend hoe we je aan zullen treffen
De tijd staat even stil
wanneer ik de angst en het verdriet zie
in de ogen van mijn lief,
mijn man, jouw zoon