Tijdens KIES voor MIJ! speel en praat ik met Resi, een meisje van 5, over emoties. Ze kent de emoties blij, bang, boos en verdrietig. Ze is meestal blij. Af en toe bang voor spoken onder haar bed. Soms is ze boos of verdrietig. Haar grote broer is vaak boos. Op mijn vraag “Wanneer ben je verdrietig over de scheiding?”, zegt ze: “Als ik bij papa ben mis ik mama, als ik bij mama ben mis ik papa!” Als ik vraag wat ze doet als ze verdrietig is en mama of papa mist, zegt ze: “Als ik mama mis, geef ik haar foto een kusje … of ik bel haar, dat mag altijd van papa!
Blog
Scheiden: hoe vertellen we het de kinderen?
De kogel is door de kerk. Na veel spanningen en lang wikken en wegen hebben jij en je partner uiteindelijk besloten om uit elkaar te gaan. Het is definitief, een moeilijk besluit is genomen. Er komt vervolgens een heleboel op je af. Er moeten (financiële) zaken geregeld worden, woonruimte gezocht worden, misschien moet het huis verkocht worden. Jullie moeten samen bedenken hoe je het ouderschap gaat regelen als jullie uit elkaar zijn. Maar waar je vooral slapeloze nachten van hebt is: hoe (en wanneer) vertellen we het de kinderen?
Hoe overleef ik …. de vakantie zonder mijn kinderen?
Je bent net gescheiden en de zomervakantie is begonnen. Je hebt vooraf met je ex een vakantieverdeling gemaakt. Afspraken over de deze verdeling en de overdracht zijn gemaakt. De benodigde formulieren zijn vooraf geregeld.
De kinderen waren een week bij jou en nu gaan ze met je ex op vakantie: met het vliegtuig naar Portugal. Je gaat mee naar Schiphol om je blije en opgewonden kinderen uit te zwaaien. Hun eerste vakantie met het vliegtuig….. zonder jou….. Je houdt je groot, je glimlacht, geeft ze een knuffel en wenst ze veel plezier. Je blijft zwaaien totdat ze door de douane zijn en je ze echt niet meer kunt zien. Dan loop je naar de parkeergarage en komt het besef: “Ze zijn vertrokken…. zonder mij.” Hoe ga je die tijd om krijgen?
Gescheiden op vakantie: hoe zorg je ervoor dat je relaxt blijft?
Zomervakantie
De zomervakantie is voor vele mensen een heerlijke tijd. We kijken er vaak al lang naar uit en we genieten van de voorpret. We maken plannen voor de gezinsvakantie: Waar gaan we naar toe? Wordt het kamperen, of toch in een huisje? In een zonnig land, of toch “gewoon” in Nederland? Iets avontuurlijks of gewoon met een boek bij het zwembad? Met de auto of het vliegtuig? Je zou er keuze-stress van krijgen, gelukkig hoef je dit meestal niet in je eentje te beslissen.
Als je gescheiden bent is dit helaas vaak wel het geval. Dan is er vaak veel minder voorpret door regelstress. Er moeten een heleboel zaken afgestemd worden met je ex-partner, er is een heleboel administratieve rompslomp
Wat moet je regelen voor een reis met je kinderen na de scheiding?
Stel je voor, je gaat voor het eerst alleen op vakantie met de kinderen na de scheiding. Je kiest een vakantie uit met de kinderen, het wordt naar Spanje met het vliegtuig. Je stemt met je ex-partner de vakantieverdeling en de overdracht af en je maakt afspraken. Vervolgens pak je de koffers in. Dat kost nog enige moeite omdat de lievelingszwembroek en het favoriete shirt van de kinderen nog bij je ex-partner liggen. Gelukkig ben je op tijd begonnen met inpakken en lukt het om alles op tijd bij elkaar te krijgen. Dan is de dag van vertrek aangebroken…. je hebt vervoer naar Schiphol geregeld en bent afgezet, de bagage is ingecheckt en je staat met je kinderen en hun paspoorten bij de douane. Tot je grote schrik mag je niet verder, omdat je geen toestemmingsformulieren van je ex-partner over je minderjarige kinderen kunt overleggen… wat een drama!
Rouw bij verlies van werk
Uit mijn eigen praktijk: omgaan met rouw & verlies van werk
Ik volg dit jaar de opleiding tot rouwbegeleider. Hier verdiep ik me in een aantal theorieën. Het duale procesmodel van Stroebe & Schut, de hechtingscirkel/verliescirkel van Kohlrieser & Veenbaas, het rouwtakenmodel van William Worden die mooi zijn verweven in de rouwuitdagingen van Johan Maes en ook het aloude fasemodel van Kubbler-Ross. Deze laatste onderscheidt 5 fasen in het rouwproces: ontkenning, boosheid, marchanderen (onderhandelen), verdriet en aanvaarding, die iedereen op zijn eigen manier doorloopt.
Parallel aan de opleiding word ik begin maart in mijn werkzame leven geconfronteerd met de mededeling dat mijn detacheringscontract van twee dagen bij het SWV aan het einde van dit schooljaar niet wordt verlengd. Dit bericht komt voor mij als donderslag bij heldere hemel, via de mail nota bene! En ik stap vol in de rouwfasen.
Feedback een kado?
“Trouwens, ik keek zojuist op je website en ik vind die foto’s eigenlijk een beetje kil en koud”, zegt mijn echtgenoot tussen neus en lippen door tijdens de koffie. “Oh, hoezo. Dat valt best wel mee. Ligt zeker aan je beeldscherm”, zeg ik kribbig. Hoewel hij verwoordt wat ik eerder zelf gedacht heb, ben ik toch een beetje gepikeerd. Die foto’s heb ik zelf gemaakt en ze staan al een paar weken op de website. Komt hij nu mee!
Aan het einde van de ochtend krijg ik een bericht via messenger van een oud- studiegenoot. Ze schrijft met voorzichtige bewoordingen dat ze mijn nieuwe foto’s op facebook niet bijzonder vindt. Ze vindt ze te gewoon en niet passend bij mij. Mijn natuurfoto’s die er eerst op stonden vond ze mooier.
Wonen in twee huizen
Ik werk vandaag met Peter, hij is 8 jaar. Peter is een lieve jongen met autisme, die van duidelijke afspraken houdt. Ik begeleid hem al een tijdje en help hem situaties die in de groep plaatsvinden te “vertalen” in afspraken waar hij in de klas mee uit de voeten kan. Ik werk vaak met playmobiel poppetjes, omdat hij het moeilijk vindt duidelijk te verwoorden wat hij bedoeld en het neerzetten van de situatie met poppetjes en materiaal helpt hem hierbij. Dat maakt mij ook meteen een heleboel duidelijk.
Het zaadje
VERTEL HET ZAADJE NIET
Dat het een bloem moet worden
Dat het hard moet werken
Goed moet luisteren
En zich voorbeeldig moet gedragen
Zich moet haasten voordat
De andere bloemen te hoog zijn en,
Boven hem uittorende,
Hem de zon ontnemen
Rouwbegeleiding bij kinderen in de praktijk
“Waarom doe jij dit werk eigenlijk? Vind je het leuk om kinderen te laten huilen?” vraagt mijn cliëntje, nadat hij net driftig een traan heeft weggeveegd. Ik zit aan tafel met Kas van 9. Het is de laatste bijeenkomst vandaag en ik zie de opluchting op zijn gezicht. Kas vind het niet echt leuk om bij mij te komen. Hij “moet” van zijn ouders en juf met mij praten, voor hem hoeft het niet. Iedere week als ik hem ophaal in de klas zie ik zijn gezicht even vertrekken in een grimas, maar iedere keer staat hij daarna meteen op en loopt hij met me mee. Hij begint een geanimeerd gesprek over fortnite of basketbal en stelt mij een heleboel vragen. Een mooie afleidingsmanoevre en ik ga altijd even met hem mee in dit gesprek om het ijs te breken.